Biblia Szatana

Biblia Szatana (ang. The Satanic Bible) to wydana w 1969 roku przez Antona Szandora La Veya książka, stanowiąca wykład filozofii i praktyki satanistycznej.
Biblia Szatana składa się z czterech ksiąg.
Piekielna diatryba, nazywana inaczej Księgą Szatana, opisuje w formie poematu to, co przedstawia sobą satanizm i jego nauki.
Księga Lucyfera, zawiera dwanaście esejów, których tematyka rozpoczyna się od Boga, a kończy na życiu pozagrobowym.
Księga Beliala, zawiera pięć podrozdziałów, których główną tematyką jest magia. Mimo iż cała Biblia Szatana traktuje o magii i okultyzmie, ten rozdział jest najbardziej z nią związany.
Księga Lewiatana, zawiera dokładne opisy rytuałów, spis imion piekielnych, inwokacje oraz tzw. klucze henochiańskie, służące do odprawiania rytuałów. Do spisania ich, użyto języka henochiańskiego, sztucznego języka powstałego w XVII wieku. Jest to zbiór wyrazów o odpowiednim brzmieniu, które mają na cel wywołać w odbiorcy nastrój grozy i tajemnicy. Nauki w Biblii Szatana Biblia Szatana jest książką mającą na celu uświadomienie ludziom, że ich postawa wobec kościoła chrześcijańskiego jest błędna. LaVey nie chce wpajać zasad satanizmu, tylko pokazać, że człowiek wielokrotnie popełnia błędy, oddaje się rozpuście, potem zaś tłumaczy to Bogu, następnie znów oddając się rozpuście. Książka ta pokazuje, że satanizm nie jest wiarą pełną brutalności i krwi, lecz oddaniem się pokusie cielesności; nie miłowania wrogów, lecz dbania o swój własny honor (piąte twierdzenie satanizmu: Szatan reprezentuje zemstę zamiast nadstawiania drugiego policzka!).