Piekło - Moja chata szatan rlz

W eschatologiach religii uznających życie pozagrobowe, piekło to miejsce przebywania lub stan dusz zmarłych, potępionych za grzechy lub winy wobec bogów popełnione na ziemi.

W religiach pierwotnych i starożytnych piekło było umiejscawiane przeważnie pod ziemią, a wyobrażenia doznawanych w nim kar były kształtowane na wzór doczesnych cierpień człowieka (głód, pragnieni tortury). Także siedziba złych duchów.

W wierzeniach Słowian piekło - jako miejsce pobytu wyłącznie dusz potępionych - nie występowało (istniała natomiast podziemna kraina zaświatów zwana Nawiami, do której trafiała zdecydowana większość dusz po śmierci).

W judaizmie obok podziemnego miejsca dla przebywania wszystkich zmarłych (szeol, istnieje pojęcie miejsca kary dla potępionych (Gehenna).

W chrześcijaństwie i islamie piekło jest stanem potępionych aniołów i zmarłych ludzi, na zawsze pozbawionych daru oglądania Boga (poena damnationis), dręczonych cierpieniami fizycznymi (poena sensus) i wyrzutami sumienia (poena vermis).

W buddyzmie istnieje idea wielu piekieł.

Centralia - piekło na ziemi (dosłownie)

Centralia to miasto w hrabstwie Columbia w stanie Pensylwania, w Stanach Zjednoczonych, obecnie prawie całkowicie opuszczone z powodu trwających od prawie 50 lat pożarów w znajdujących się pod miastem kopalniach węgla.

W maju 1962 roku, ogień zajął śmieci w opuszczonej kopalni i rozprzestrzenił się podpalając główną żyłę pokładów węgla, która po części przebiegała pod miastem. Większość mieszkańców opuściła to miasto, zostawiając swoje domostwa. Liczba mieszkańców przed katastrofą wynosiła 2 761 osób, obecnie mieszka tam ich jedynie dziewięć. W roku 1981 ludność miasta wynosiła jeszcze 1000 osób. Jest to obecnie miejscowość w Pensylwanii o najmniejszej liczbie ludności.
Ogień płonie do dziś pod powierzchnią wielu akrów i stale się rozrasta. Na przestrzeni kilku mil znajduje się tyle węgla, że pożar może trwać nawet kolejne 250 lat. Na walkę z ogniem przeznaczono do tej pory ok. 7 mln USD. Dwie kopalnie zostały zalane wodą, jednakże ponownie wydobycie było niemożliwe.

W 1981 roku do wyłomu, który nagle otworzył się na podwórku wpadł 12 letni chłopiec.

Dopiero wtedy rząd amerykański rozpoczął program pomocy i przesiedlania mieszkańców z Centralii do innej miejscowości. Mimo to, do tej pory kilku mieszkańców wciąż pozostaje w mieście.

Temperatura ziemi osiąga miejscami 400 Celsjusza!Wszędzie są ostrzeżenia, o tym, że w każdej chwili w dowolnym miejscu może się zapaść ziemia.

W skład Centralii wchodziła wioska Ashland oraz Byrnesville. Ta druga została doszczętnie strawiona przez ogień.

Pentakl

Pentakl jest symbolem wierzeń przedchrześcjańskich [zwanych Pogaństwem] i jest symbolem używanym przez Pogan.Poganie noszą Pentakl na tej samej zasadzie co Chrześcjanie noszą krzyż, a Żydzi Gwiazdę Dawida - jako symbol swych wierzeń i przekonań z którymi się utożsamiają.
Jeżeli nosisz Pentakl, lub planujesz go nosić, powinieneś (powinnaś) wiedzieć co on oznacza.Pentakl jest pięcioramienną gwiazdą zamkniętą w kręgu.Wszystkie ramiona są tej samej wielkości co powoduje równowagę wewnątrz Pentaklu.Każde z tych ramion jest bardzo ważne w naszym życiu.Spójrzmy więc na poszczególne znaczenie każdego z ramion Pentaklu.

Duch:Punkt ducha jest głównym punktem.Przedstawia tworzenie życia i siły twórcze / rozwojowe, wspólnotę Boga i Bogini.Bóg i Bogini są bardzo ważni dla nas, gdyż obdarzają nas życiem i pomagają w naszej pracy magicznej jak tylko mogą.Kochają nas i dbają o nas każdego dnia naszego życia.Bóg i Bogini obdarzają nas czterema żywiołami symbolizowanymi przez pozostały cztery ramiona pentaklu.

Powietrze:Powietrze jest ważne dla nas wszystkich.Oddychamy nim cały czas.

Woda:By przeżyć, potrzebujemy także wody.Jeżeli nam jej zabraknie, zaschniemy z pragnienia i umrzemy.

Ogień:Ogień jest ciepły, a czasami nawet gorący.Poczuj ciepło swego ciała.Każda osoba ma ogień w swym ciele.

Ziemia:Z ziemi bierzemy pokarm który utrzymuje nas przy życiu.Nasze ciała są zbudowane także z ziemi i to solidnych części żywiołu ziemi.

Kolorem Ducha jest Purpura
Kolorem Powietrza jest Żółć
Kolorem Wody jest Błękit
Kolorem Ziemi jest Zieleń
Kolorem Ognia jest Czerwień

Pentakl ponadto odnosi się do ludzkiej istoty (głowa, ręce, nogi) przez co może być czasem przedstawiany w postaci człowieka/kobiety w postaci rozkroczonej z rozciągniętymi ramionami; a także czakr - przy czym ułożenie dominującego ramienia Pentaklu oznacza na co ów Pentakl kładzie nacisk: czakra rozwoju duchowego, magii [nadświadomości, cele] - Czakra Trzeciego Oka; Umysł / Duchczy czakra niewiedzy, zwierzęcości zacofania i chaosu - Czakra korzenia; Ogień Pierścień / Okrąg (innaczej nazywany też "łańcuchem magicznym" - łączącym wszyskie żywioły w jedność) wokoło Pentagramu symbolizuje zaś ochronę [zamknięcie w kręgu] przed zagrożeniami / niebezpieczeństwami.Krąg symbolizuje także powiązanie z cyklicznością życia i podkreśla jego moc.

TAROT

Na talię tarota składa się 78 kart : 22 to Wielkie Arkana, pozostałe tzw. Małe Arkana. Wielkie Arkana są to karty o głębszym znaczeniu. Przedstawiają symboliczne sceny lub postaci. Małe arkana, to karty bardzo podobne do tych, które używane są do gier. Składają się na nie cztery kolory, po 14 kart z każdego koloru. Cztery kolory (buławy, kielichy, miecze i denary (pentakle)) reprezentują cztery żywioły. Na Małe Arkana składają się karty od asa do króla, z tym, ze wśród figur są giermek, rycerz, królowa, król – inaczej niż w zwykłej talii do gry.
Tarot powiązany jest z numerologią, kabałą i alchemią. Jego poznanie wymaga znajomości różnych dziedzin ezoterycznej wiedzy i zajmuje wiele lat. Dzięki temu lepiej można zrozumieć jego symbolikę. Karty tarota są potężnym narzędziem magicznym. Między posługującym się nimi a talia tworzy się więź, dlatego osoby o słabej psychice często ulegają wpływowi kart, wpadają w obsesje na ich punkcie. Chociażby z tego względu, niedoświadczonym jeszcze osobom zalecam runy lub kryształową kulę. Można też stworzyć własny system wróżenia, posługując się symbolami, które do nas przemawiają. Zarówno karty tarota, jak i każdy inny przedmiot są tylko tzw. medium, czyli pośrednikiem pomiędzy nami a siłą z którą chcemy się porozumieć.
Trzeba pamiętać o tym, że przedmiot którym posługujemy się do wróżenia nie powinien być dotykany, a tym bardziej używany przez kogoś innego. Chyba, że podczas stawiania wróżb. Energia obcego człowieka może zakłócić więź utworzoną pomiędzy kartami a ich właścicielem.

KSIĘGA CIENI

Każdy Sabat zazwyczaj korzysta z rytuałów przejętych z książek lub cudzych doświadczeń. Z czasem jednak, w miarę swojego rozwoju zaczyna tworzyć własne. Księga Cieni jest miejscem, w którym można je zapisywać. Zawiera ona całą wypracowana przez dany Sabat wiedzę magiczną: wynalezione rytuały, zaklęcia i całą inną wiedzę, którą się Sabat zajmuje. Każdy z członków Sabatu tworzy Księgę Cieni i każdy ma do niej dostęp. Księga taka może służyć potem nowoprzybyłym członkom Sabatu, lub nawet osobom z poza niego, zainteresowanym wiedzą tajemną.
Księga Cieni uważana jest za największy skarb grupy. Dawniej była pilnie strzeżoną tajemnicą, ale wynikało to raczej z obawy przed utratą życia, gdyż w mrocznym średniowieczu za praktykowanie pogańskich religii groził stos.

Księgi Cieni powinna być otoczona szacunkiem. Może leżeć na ołtarzu podczas rytuałów, jako symbol magicznej mądrości. Jest przechowywana przez Kapłankę. Jaj tradycyjna forma to gruba księga w twardej, czarnej okładce ( w sprzedaży jako zeszyt do prowadzenia kronik).


Oto części, z których może składać się Księga Cieni:
· Informacje i legendy o bogach i boginiach z Tradycji, na której opiera się Sabat
· Kalendarz świat obchodzonych przez Sabat i rytuały na te święta, często stworzone i opracowane przez członków Sabatu
· Rytuały i zaklęcia na inne okazje
· Wiedze na temat magii kamieni, zapachów, kolorów, liczb, wróżenia i jakichkolwiek dziedzin magii, jakimi zajmują się członkowie Sabatu
· Przepisy na ziołowe wywary o leczniczym lub magicznym działaniu i inne przepisy
- Magiczne imiona
· Wiedze o żywiołach, fazach księżyca, magicznych powiązaniach i wszelka „teorie magii”, jaka posiedli autorzy
· Kronikę Sabatu, daty i opisy ważnych wydarzeń
· Wiersze, rysunki i inna twórczość członków Sabatu, związana z wicca

Anarchia

Anarchia (gr. ἀναρχία - "bez władcy") – forma struktury społeczno-politycznej, w której nie ma żadnej ukonstytuowanej władzy. ( ROBISZ CO CHCESZ I NIE MA NIKT NAD TOBA WŁADZY)

Federacja Anarchistyczna (FA) - jest federacją grup i jednostek, które podejmują działania na rzecz wolności, równości, pokoju, samorządności, sprawiedliwości i solidarności. Sprzeciwia się władzy, hierarchii społecznej i wyzyskowi. Aktywnie uczestniczy w działalności, mającej na celu realizację powyższych idei, zarówno na poziomie lokalnym, jak i ogólnopolskim.

Demony

Demon (gr. δαίμων daimon - dosł. ten, który coś rozdziela lub ten, który coś przydziela, także: nadprzyrodzona potęga, dola; łac. daemon) – istoty występujące w wielu wierzeniach ludowych, mitologiach i religiach, które zajmują pozycję pośrednią między bogami a ludźmi, między sferą ziemsko-ludzką, materialną a sferą boską, czysto duchową; istoty o cechach na wpół ludzkich, na wpół boskich; najczęściej są to nieprzyjazne człowiekowi duchy, związane pierwotnie z pojęciem nieczystości sakralnej.

W religii greckiej demon to początkowo nieosobowa moc nadprzyrodzona, którą z czasem zaczęto wyobrażać sobie w postaci różnych duchów podrzędnych bogom. Pierwotnie pojęcie to miało charakter ambiwalentny, stanowiło zarówno pozytywne jak i negatywne określenie nadludzkiej istoty - demony bywały groźne, ale i dobrotliwe (jako takie pełniły na przykład funkcję duchów opiekuńczych - w takim rozumieniu pisali o demonach m.in. Platon, Sokrates, Heraklit). Od czasów Ksenokratesa, wraz z rozwojem koncepcji dualizmu, demony zaczęto utożsamiać przede wszystkim ze złem, bowiem wszelkie uwikłanie w materię uważano za złe (więc i istoty powiązane z materią choćby częściowo).

Nostradamus

Nostradamus (fr. Michel de Nostredame) (ur. 14 grudnia 1503 r. w Saint-Remy w Prowansji zm. 2 lipca 1566 r.), francuski lekarz, astrolog, matematyk i autor proroctw, okultysta, doradca królowej Francji Katarzyny Medycejskiej. Miał m. in. przepowiedzieć okoliczności śmierci jej męża Henryka II.

Michel de Nostredame, znany jako Nostradamus - jasnowidz, był z pochodzenia Żydem. Urodził się jako jedno z dziewięciorga dzieci Reynière de St-Rémy i handlarza zbożem oraz notariusza Jaumego de Nostradame. Dziadek Nostradamusa, Guy Gassonet, przeszedł na katolicyzm ok. 1455, przybierając imię Pierre (Piotr) i nazwisko "Nostradame". Od początku wyróżniał się z tłumu, głównie inteligencją - jako młody chłopak opanował kilka języków obcych oraz wyższą matematykę. Popierał teorię Kopernika, oraz na długo przed Galileuszem twierdził, że Ziemia jest kulą.

Za namową rodziców studiował medycynę na uczelni w Montpellier, a po trzech latach został licencjatem w tej dziedzinie. Pierwsze szlify zdobywał w trudnych warunkach, lecząc z dżumy mieszkańców południowej Francji. Odniósł tam spore sukcesy, chodząc od wsi do wsi, rozdając leki.

Nostradamus miał być jakoby Wielkim Mistrzem Zakonu Syjonu w latach 1556-1566.


W popularnej kulturze Nostradamus zasłynął głównie z proroctw spisywanych przezeń w formie rymowanych czterowierszy grupowanych po sto, tak zwanych centurii.

PHOENIX

Feniks (gr. φοίνιξ (foinix), łac. phoenix) - mityczny ptak, uznawany za symbol Słońca, wiecznego odradzania się życia.
Był znany wszystkim pisarzom starożytności klasycznej, poczynając już od Herodota, według którego miał przybywać z Arabii co 500 lat.
Według innych był to ptak indyjski o purpurowo-złotym (ognistym) upierzeniu, który przebywał w powietrzu 500 lat. Po owym czasie miał przylatywać do Heliopolis w Egipcie, gdzie spalał się jakoby na ołtarzu świątyni na popiół. Jednak już następnego dnia miał się odradzać z popiołów (powiedzenie "jak feniks z popiołów"), a trzeciego - zupełnie dorosły - pozdrowiwszy kapłana, miał odlatywać na kolejne 500 lat. Według jeszcze innych podań zjawiał się co 1461 bądź 7006 lat.
Według niektórych to greckie podanie jest być może związane ze świętą egipską czaplą, która jest symbolem wiecznie się odradzającego wschodzącego Słońca. Jej złote i purpurowe upierzenie symbolizowało wschód Słońca w Egipcie.
Feniks najczęściej był portretowany na tle Słońca ze skrzydłami wzniesionymi do lotu.

CIEKAWOSTKA

Film "Omen" Richarda Donnera, opowieść o małym chłopcu - Antychryście o niepokojącym spojrzeniu uważana jest za jeden z najbardziej przerażających filmów wszechczasów. Z czasem dzieło to obrosło legendą - zaczęto uważać, że nad obrazem ciąży klątwa. Cóż, może mowa o klątwie to gruba przesada, ale kilka faktów może sprawić, że włos się jeży na głowie. Trudno jednak powiedzieć, na ile to wszystko jest zwykłymi zbiegami okoliczności.
Według plotek aktor Harvey Stephens, który 28 lat temu w wieku 6 lat wcielił się w postać Damiena, zmarł w tajemniczych okoliczonściach. Nic bardziej mylnego: wiedzie w Anglii spokojny żywot zamożnego biznesmena. "Ciężko z tym żyć, zawsze będę kojarzony z Damienem, diabelskim nasieniem. To były zaledwie 3 czy 4 miesiące mojego życia, ale nadal nie mogę o tym zapomnieć". Trudno zapomnieć, szczególnie kiedy przez całe życie zdaje się prześladować go... liczba 666.

Kiedy poszedł z ciężarną żoną do lekarza na pierwsze badanie płodu, datę porodu przewidziano na szóstego czerwca - szósty dzień szóstego miesiąca. Ta sama data urodzin co u Damiena!. Na dodatek powiedziano im, że płód to chłopczyk. Stephens pomyślał: "Założę się, że dziecko urodzi się o szóstej...". Ku uldze rodziców, dziecko przyszło na świat trzy tygodnie po planowanym terminie i była to dziewczynka. To nie wszystko: "Miałem wiele wypadków samochodowych, a kiedy pewnego razu uszkodziłem moje BMW, naprawy kosztowały równo 666 funtów (...) a kiedy zabrałem przyjaciół na obiad z okazji moich 19-tych urodzin, rachunek wyniósł 666 funtów. Ta liczba zawsze pokazuje się w numerach telefonicznych i rachunkach..."

Inne osoby związane z filmem "Omen" miały mniej szczęścia. Samolot z Los Angeles do Londynu, którym leciał aktor Gregory Peck (grający ojca Damiena) został trafiony przez piorun. Osiem godzin później to samo spotkało samolot ze scenarzystą Richardem Seltzerem na pokładzie. To nie koniec przygód z samolotami. Ekipa chciała wynająć prywatny odrzutowiec, żeby nakręcić kilka scen. Jednak firma czarterowa musiała odwołać ich lot, bo wszystkie miejsca wcześniej wykupili biznesmeni. Po starcie samolot rozbił się na drodze, uderzając w samochód, który z kolei uderzył w inny samochód. Pasażerowie auta zginęli, była to.. żona i dziecko jednego z pilotów odrzutowca.

Podczas kręcenia scen w zoo Windsor Safari Park dwa lwy zabiły strażnika.
Kręcenie filmu przypadło na nasilenie zamachów bombowych IRA w Anglii (lata 1975/1976). Wybuch zniszczył np. restaurację, w której godzinę później producent filmu Harvey Bernhard i reżyser Richard Donner mieli jeść obiad. To samo spotkało stację metra, na którą właśnie szli.

Podczas pierwszego dnia zdjęć jeden z członków ekipy miał wypadek, w którym całkowitemu zniszczeniu uległ samochód. A kiedy Bernhard podwoził Donnera do hotelu, zza rogu ulicy wyskoczył pędzący samochód i urwał otwarte drzwi samochodu, z którego reżyser właśnie wysiadał.

"Klątwa" działała także podczas kręcenia drugiej części filmu. Najlepszy przyjaciel aktora Williama Holdena został zamordowany nożem, kiedy byli na wakacjach. Natomiast cała ekipa filmowa zaraziła się rzadką odmianą grypy, mimo że nie odnotowano nigdzie indziej żadnych wybuchów epidemii tej choroby.

Czy te ponure wydarzenia można nazwać tylko zbiegami okoliczności? Przesądni ludzie na pewno mają na ten temat inne zdanie. A może po prostu z biegiem lat zaczęto rozpamiętywać tylko takie wydarzenia? Na pewno przyczyniało się to do budowania aury niesamowitości wokół filmu - w pewnym momencie Harvey Bernhard wydał polecenie, aby zbierano doniesienia o wszelkich dziwnych wydareniach na planie, żeby można je było potem przedstawić jako "klątwę". Może zadziałała tu znana w psychologii zasada "samospełniającego się proroctwa"? Oceńcie sami. Na koniec jeszcze jedna informacja, która powinna dać wiele do myślenia.

Nadzorujący efekty specjalne John Richardson po ukończeniu pracy nad "Omenem" pojechał do Holandii, gdzie miał kręcić film "O jeden most za daleko". Podczas podróży jego samochód miał kraksę, w której zginęła jego dziewczyna. Obcięło jej głowę - tak jak Davidovi Warnerowi w "Omenie", dzięki efektom specjalnym Richardsona.

Ten makabryczny wypadek wydarzył się to kilka kilometrów od miasteczka... Ommen.

Arka przmierza II

Arka Przymierza

Arka Przymierza (hebr. ארון הברית aron habrit) jest dla przedstawicieli judaizmu pierwotnego jednym z elementów przymierza z Bogiem. W Biblii opisana jest jako skrzynia z drewna akacjowego o wymiarach ok. 140x80x80 cm obita obustronnie złotą blachą. Zamknięcie Arki Przymierza stanowiła płyta ze złota, tzw. przebłagalnia (hebr. kaporet). W arce przechowywano, laskę Aarona (która zakwitła), dzban z manną i dwie kamienne tablice z tekstem Dekalogu. Bóg wręczył te tablice Mojżeszowi na górze Synaj, w trakcie wędrówki ludu Izraela z Egiptu do Palestyny. Według tradycyjnej chronologii biblijnej miało to miejsce w 1444 p.n.e Osobą, która miała wyłączne uprawnienie do bezpośredniego dostępu do arki był arcykapłan.


Budowa i wygląd arki przymierza Powtórzonego Prawa 10:10-22.
Z początku przechowywana była w namiocie w Miejscu Najświętszym (Wyjścia 26:33), później - po wybudowaniu przez Salomona - w świątyni w Jerozolimi (2 Księga Kronik 5:1-7).
Zawartość arki przymierza: 2 Księga Kronik 5:10 podaje, że w czasie oddania do użytku świątyni Salomona znajdowały się tam dwie tablice kamienne, które Bóg dał Mojżeszowi (Powtórzonego Prawa 10:5), wcześniej znajdowały się tam także: złote naczynie z manną (Wyjścia 16:33,34) i laska Aarona - umieszczona tam po buncie Koracha jako znak dla zbuntowanego pokolenia (List do Hebrajczyków 9:4).
W czasie zdobywania Jerycha kapłani nieśli arkę za wojownikami Księga Jozuego 1:1-4
1 Księga Samuela rozdziały od 4 do 6 opisują zdobycie arki przez Filistynów i związane z tym dla nich przykrości.
1 Księga Kronik rozdziały od 13 do 16 opisują sprowadzenie arki, która od ok. 70 lat stoi w Kiriat-Jearim do Jerozolimy, w drodze za lekceważenie wskazówek Bożych dotyczących transportu arki ginie Uzza.
W 2 Księdze Machabejskiej mowa jest o ukryciu arki przez proroka Jeremiasza w pobliżu Góry Nebo na stepach Moabu (por. 2 Mch 2,4-6).
Arka przymierza wymieniona jest także w Księdze Objawienia 11:19, znajduje się tam w niebiańskim sanktuarium Boga.

Satanistyczne Credo

Wierzymy w jednego Księcia,
Szatana, Pana Ziemi,
I w jedno Prawo
Siły i Ognia,
Które zatriumfuje ponad wszystkim.
Wierzymy w jedną Świątynię,
Świątynię Szatana,I w jedno Słowo,
Które zwycięża ponad wszystkim,
Te słowo to Rozkosz.
Wznosimy modlitwy to naszego Pana Szatana,
Władcy Płomieni
Patrzymy na jego przyszłe panowanie
I na przyjemności które przyjdą

Sanctus Satanas, Sanctus!

11 zasad i informacja

OGŁASZAM WSZYTSKIM MOIM ZNAJOMYM CZYTAJACYM TEGO BLOGA ZE NIE JESTEM SATANISTKA!!!!!
A teraz notka :
Jedenaście Satanistycznych Zasad Ziemi
I. Nie wygłaszaj swojej opinii, dopóki nie zostaniesz o nią poproszony.
II. Nie dziel się swoimi problemami z innymi jeśli nie masz pewności, że chcą o nich wiedzieć.
III. Będąc w domu kogoś innego, okaż mu repekt albo w ogóle tam nie idź.
IV. Kiedy gość w Twoim domu denerwuje Cię, potraktuj go okrutnie, bez litości.
V. Nie rozpoczynaj sexulanych zalotów dopóki nie otrzymasz wyraźnego znaku.
VI. Nie zabieraj żadnej rzeczy która nie należy do Ciebie, chyba że jest ona wielkim problemem dla kogoś innego i prosi o wyzwolenie.
VII. Zdobądź wiedzę magiczną, aby osiągnąć to czego pożądasz. Jeśli zaprzeczysz potęgę magii po jej wezwaniu, stracisz wszystko co zyskałeś.
VIII. Nie narzekaj na nic co Ciebie nie dotyczy.
IX. Nie krzywdź małych dzieci.
X. Nie zabijaj zwierząt, dopóki nie zostaniesz zaatakowany lub będziesz potrzebował jedenia.
XI. Kiedy jesteś na otwartym terytorium, nie przeszkadzaj nikomu. Jeśli ktoś Ci przeszkadza, powiedz mu aby przestał. Jeśli nie przestanie, zniszcz go!

BADANIA CAŁUNU

Ludziom Średniowiecza i Renesansu znane były liczne relikwie - całuny w postaci kawałka płótna z wyobrażeniem poranionego ciała Chrystusa. Niewielu jednak nazwałoby te relikwie autentycznymi całunami. Taka idea w odniesieniu do Całunu Turyńskiego pojawiła się dopiero w epokach późniejszych, a konkretnych analiz dokonano dopiero w XX wieku.
W 1988 r. trzy niezależne grupy naukowców metodą datowania opartego o radioizotop węgla 14C określiły wiek całunu na ok. 600 lat. Niektórzy sugerowali, że wynik taki może być efektem zanieczyszczeń bądź wymiany radioizotopów w czasie pożaru, jaki miał miejsce w 1532 roku. Inna teorią wyjaśniającą ten fakt jest to, że próbkę do badania pobrano z miejsca, które było prawdopodobnie wielokrotnie naprawiane. Ma ona solidne uzasadnienie, ponieważ próbkę do badania pobrano z lewego górnego rogu, za który całun był chwytany podczas wcześniejszych wystawień, zaś ścieg jodełkowy (użyty w płótnie) jest bardzo łatwy do naprawy poprzez wplatanie nowych nici. Taki sposób nie pozostawia śladów i jest praktycznie niemożliwy do wykrycia, jeśli zastosuje się nić w takim samym odcieniu, co w materiale oryginalnym. Wykonana w ten sposób naprawa spowodowałaby w efekcie bardzo znaczące odmłodzenie materiału, tym większe, im większa była skala napraw.
Pierwsza jest negowana przez sceptyków w następujący sposób: masa zanieczyszczeń musiałaby ponad dwukrotnie przekraczać masę całunu (ściślej – ilość węgla w nim zawartego). W przypadku, że całość zanieczyszczeń jest współczesna, może to spowodować błąd metody badania radiowęglowego, opartego na zliczaniu pozostałych resztek izotopu węgla 14C – faktycznie mogły zostać one uzupełnione przez opary sadz i dymów, jakim poddane było płótno podczas wielkiego pożaru. Jeśli przyjmiemy, że zanieczyszczenia odkładały się równomiernie przez cały czas istnienia całunu, w żaden sposób nie może on mieć więcej niż dwukrotność stwierdzonej daty, nawet jeśli składałby się praktycznie w całości z zanieczyszczeń. Co do drugiego wytłumaczenia – nienaruszona proporcja między dwoma stabilnymi izotopami węgla – 12C i13C przeczy możliwości wystąpienia frakcjonowania izotopowego w tym przypadku, przez co hipoteza ta wydaje się mało wiarygodna.
Z drugiej strony Raymond N. Rogers, emerytowany chemik z Los Alamos National Labolatory, nie dał jednak za wygraną i po latach dociekań ogłosił na łamach pisma "Thermochimica Acta" nowy wiek całunu – 1300-3000 lat. Jego zdaniem uczeni w poprzednich badaniach, nie zdając sobie z tego sprawy, oznaczyli wiek łaty, zręcznie wszytej w całun w średniowieczu.
Ze względu na religijny (a więc nienaukowy) aspekt zagadnień związanych z Całunem Turyńskim, powstaje wciąż wiele nowych hipotez, które próbują tłumaczyć, dlaczego w płótnie, uważanym za ok. 2000-letnie, wskazania 14C wykazują jedną trzecią tego wieku. Żadna z tych hipotez nie uzyskała jak na razie akceptacji szerszych środowisk naukowych. Często sugeruje się wykonanie dodatkowych badań całunu, na co Kościół katolicki się nie zgadza ze względu na wiążące się z tym niebezpieczeństwo uszkodzenia całunu.

Opis całunu

Całun Turyński jest kawałkiem tkanego ręcznie płótna, o wymiarach: wysokość 441 cm, szerokość od 113 do 112,5 cm (po konserwacji w 2002). Widoczne są liczne naprawienia z XVI wieku. Na całunie widnieje wizerunek nagiego (z wyjątkiem przepaski na biodrach) mężczyzny o atletycznej budowie i wzroście 178 do 180 cm, ma on brodę i długie włosy, zaplecione w wiele luźnych warkoczy. Jego ciało znaczą liczne rany, oraz pojedyncza rana kłuta między 5. i 6. żebrem. Według jednej z hipotez (której zaprzeczają zwolennicy autentyczności relikwii) ten wizerunek został wykonany za pomocą farby (ochry) lub/oraz krwi, nie bezpośrednio pędzlem, lecz przez odbicie pomalowanej powierzchni na płótnie. W piśmie Science & Vie (lipiec 2005) przedstawiono wykonanie kopii Całunu za pomocą prostej metody odbicia na płótnie wyrzeźbionej w drzewie płaskorzeźby, pokrytej farbą. Podobna metoda mogła być zastosowana w Średniowieczu.


Wątpliwości budzi także pewna widoczna naiwność i schematyczność przedstawienia postaci mężczyzny (typowa dla średniowiecznej maniery malarskiej); np. włosy regularnie otaczają twarz (w formie odwróconej litery U) i są widoczne na całej długości, podczas gdy powinny raczej być silnie zmierzwione i opadać do tyłu. Ponadto część grzbietowa postaci jest widoczna w postaci wyraźnego konturu ciała, podczas gdy znacznie wyraźniejsze powinny być wystające części ciała, takie jak łopatki. Należy tu jednak zauważyć, że sylwetka przedstawiona jest bardzo realistycznie i w żadnym razie nie przypomina schematycznych postaci ze średniowiecznych płócien. Intrygujące wydaje się również, iż obraz na całunie jest de facto negatywem wizerunku człowieka (cechę tę odkryto dopiero fotografując Całun pod koniec XIX w.). Jak zauważają zwolennicy autentyczności całunu, wątpliwości może wzbudzać cel i sposób wykonania obrazu przez nieznających obrazu negatywowego ludzi średniowiecza.

Walter Mac Crone chemik i ekspert w ustalaniu autentyczności dzieł sztuki stwierdził w 1979, że Całun jest bez wątpienia średniowiecznym falsyfikatem. Jednakże z jego zdaniem nie zgodził się nikt z powołanej do zbadania całunu grupy naukowców STURP (Shroud of Turin Research Project), którzy stwierdzili w 1978 roku, że nie znajdują ani jednego dowodu fałszerstwa całunu.
Na korzyść autentyczności całunu przemawia obecność pyłku roślin z obszaru śródziemnomorskiego oraz "bliskowschodni" sposób tkania płótna. Odnaleźć można też ślady ludzkiej krwi rzadkiej grupy AB (obecnie występującej najczęściej u Żydów sefardyjskich) oraz jedynie mikroskopijne ilości farby, która jednak mogła dostać się na płótno w wyniku średniowiecznego zwyczaju przygotowywania tzw. Prawdziwych Kopii całunu poprzez przyłożenie malunku do "oryginału".

W 1978 grupa naukowców z NASA odkryła w oczodołach postaci przedstawionej na całunie odbicia dwu monet rzymskich, pochodzących z początku I wieku Na prawym oczodole widnieje negatyw leptonu lituus bitego przez Poncjusza Piłata w roku 29. Na lewym znajduje się odbicie dileptonu cesarza Tyberiusza, wybitego ku czci jego żony Julii w tym samym roku.
Są to wszystko dowody pośrednie. Wątpliwości, być może, mogłaby rozstrzygnąć powtórna, pogłębiona analiza Całunu; jednak Kościół rzymskokatolicki nie wyraża na to zgody z obawy przed ryzykiem zniszczeń (wg sceptyków, również przed kolejnymi wynikami badań, podważającymi jego autentyczność).

Całun turyński

Całun Turyński

Całun Turyński – płótno, w które według wielu chrześcijan został owinięty Jezus Chrystus po śmierci, które zawiera negatywowe, obustronne (od przodu i tyłu) odbicie ciała zmarłego mężczyzny, z ranami na stopach, nadgarstkach i głowie oraz wieloma obrażeniami na całym ciele. Charakter i umiejscowienie ran odpowiada opisowi z Ewangelii.
Sprawa autentyczności całunu dzieli środowisko naukowe. Jakkolwiek autentyczność całunu nie została jak dotąd potwierdzona metodami naukowymi, przy braku wiarygodnych danych historycznych wcześniejszych niż druga połowa XIV wieku, to dotychczas z całą pewnością nie udowodniono, że jest on średniowiecznym falsyfikatem.
W przeszłości istniało w Europie co najmniej kilkadziesiąt takich samych całunów-relikwii, z podobnym lub identycznym wyobrażeniem ciała poranionego Chrystusa, jednak zaginęły one w czasie wojen i kataklizmów; część zidentyfikowano jako bez wątpienia fałszywe.
Całun Turyński budzi silne kontrowersje i spory: naukowy punkt widzenia (obiektywny i bazujący na obecnym stanie wiedzy naukowej) jest nie do pogodzenia z punktem widzenia osób wierzących (opartym na emocjach i potrzebie posiadania namacalnego potwierdzenia wiary oraz bazującym na podważaniu skuteczności metod naukowych). Z tych względów Całun Turyński można określić zarówno jako wykonaną w Średniowieczu fałszywą relikwię jak i autentyczny wizerunek umęczonego ciała Chrystusa i prawdziwą relikwię.
Kościół katolicki nie określa czy jest to naprawdę całun, w który owinięto Jezusa Chrystusa. Zostało to zostawione osobistym osądom wierzących (podobnie z innymi relikwiami). Z punktu widzenia Kościoła, autentyczność całunu nie ma związku z prawdziwością nauczania Chrystusa.

Stygmaty

W chrześcijaństwie stygmat jest symbolem szczególnego związku z Bogiem.
Stygmatem mogą być np. rany pojawiające się u ludzi, a odpowiadające ranom Chrystusa (na czole, dłoniach, stopach i boku). Człowiek u którego takie rany występują nazywany jest stygmatykiem. Stygmatykami byli między innymi święty Franciszek z Asyżu oraz Ojciec Pio. Rany takie mogą cały czas krwawić, nie goją się, ale także nie ropieją mimo braku sterylności, a po śmierci stygmatyka często znikają. Stygmaty były przyczyną wielu kontrowersji wśród katolików, głównie dotyczących ich autentyczności oraz możliwości kontrolowania przez naznaczonego.
Uczniowie Chrystusa zostali naznaczeni stygmatem Ducha Świętego, objawiającym się jako umiejętność komunikacji w dowolnym języku, przedstawianym również jako język ognia ponad głową naznaczonego.

Wbrew powszechnej opinii i klasycznym przedstawieniom Ukrzyżowania, starożytni Rzymianie wbijali gwoździe w nadgarstki, a nie w dłonie.
Nie wiadomo z której strony Jezus został przebity włócznią. Niektórzy stygmatycy krwawią z prawej strony, inni z lewej.

Teolodzy wyliczają 5 kryteriów niezbędnych do uznania krwawych stygmatów za autentyczne:

charakteryzujące się zmianą tkanki w miejscach, w których był zraniony Chrystus (a przynajmniej jak to jest przedstawiane w tradycji chrześcijańskiej),

pojawiają się nagle i spontanicznie,

nie ropieją, nie gniją, często emanują słodki zapach przypominający woń kwiatów,

stygmaty krwawią krwią tętniczą, nie goją się często przez tygodnie a nawet lata,

pozostają niezmienne nawet po zastosowaniu zabiegów medycznych.

Szatan

Szatan (hebr. שטן satan - "przeciwnik") - w judaizmie, chrześcijaństwie i islamie naczelna personifikacja zła oraz jego sprawca. W Księdze Liczb anioł Pana stanął na drodze Balaama jako jego "przeciwnik"; w dziełach gnostyckich nazywany czasem Azazelem.
Inne imiona Szatana to: Mastema, Beliar, Belial, Gadriel, Satanael, anioł Edomu.

Judaizm
Szatan pojawił się w religii żydowskiej, gdy Żydzi znaleźli się w sferze wpływów zaratusztrianizmu (okres niewoli babilońskiej), co znalazło odzwierciedlenie m.in. w treści legendy o Ewie i wężu-szatanie. Pod wpływem religii żydowskiej koncepcja Szatana pojawiła się w chrześcijaństwie (gdzie Szatan to przede wszystkim twórca zła i pan śmierci) oraz islamie (gdzie Szatan odgrywa głównie rolę kusiciela).

Chrześcijaństwo
W przeciwieństwie do Nowego Testamentu, w Starym Testamencie określenie to oznacza funkcje, nie imię, a upadły anioł wypełniający tę funkcję traktowany jest tam jako źródło zła i nieprzyjaciel Boga, kusiciel człowieka. Symboliści uznają te istoty za symbole zła, realiści Kościoła katolickiego mówią zaś o jak najbardziej osobowej egzystencji Szatana. Realizm dotyczący osoby Szatana jest oficjalną nauką Kościoła. W Nowym Testamencie pozycja Szatana, jako przeciwnika Boga i nieprzyjaciela rodzaju ludzkiego, zostaje poszerzona o rolę przeciwnika w dziele zbawienia dokonywanym przez Jezusa Chrystusa (Mt 16,21-23, Mk 4,15) oraz rolę przeciwnika wspólnoty chrześcijańskiej (Ap 12,17).

Islam
W islamie jedno z imion Szajtana (Szatana) przywódcy zbuntowanych aniołów to Iblis. Został on wygnany z nieba, gdy odmówił złożenia hołdu Adamowi, pierwszemu człowiekowi (por. Azazel). Pozwolono mu pozostać na ziemi, aby wodził ludzi na pokuszenie i wystawiał ich na próbę. Jego pierwszymi ofiarami byli Adam i Hawwa (Ewa).

Athame

Athame lub athamé- ceremonialny, obusieczny nóż o czarnej rękojeści, jedno z kilku narzędzi (8 podstawowych) Czarownic, używanych przy ceremoniach i rytuałach do kierowania energią zawartą w kręgu. Athame przyporządkowany jest Ogień. Nazwa jest zniekształconą nazwą rytualnego noża z "Klucza Salomona". Słowo "athame" wymawia się na kilka sposobów. Jako, że Athame reprzentuje w rytuale pierwiastek męski, zamoczenie athame w kielichu reprezentuje zjednoczenie pierwiastka męskiego i żeńskiego. Jest podstawowym narzędziem w religii Wicca.

Wicca

Wicca – nazwa rozpowszechnionej w Europie i Stanach Zjednoczonych religii neopogańskiej. Została ona założona przez emerytowanego brytyjskiego urzędnika, Geralda B. Gardnera prawdopodobnie w latach 40. XX wieku, ale upubliczniona dopiero w roku 1951.
Początkowo religia ta określana była słowem Wicca, co ma swój źródłosłów w celtyckim słowie wicce, oznaczającym wiedźmę/wiedzącą (stąd obecne we współczesnej angielszczyźnie słowa "witch" czy "witchcraft").
Wikkanie wierzą w istnienie dwóch, występujących w wielu aspektach, form boskich - Bogini i Boga (zwanego często również Rogatym Bogiem).
Symbolizują oni dwoistą naturę wszechświata, istnienie przeciwstawnych, ale dążących do równowagi pierwiastków w niej występujących - męskości i kobiecości, światła i ciemności, kreacji i destrukcji. Sama natura jest dla wikkan święta i jest przez nich traktowana jako wielki teatr życia, śmierci i ponownego odrodzenia.
Moralność wiccańska rządzi się dwiema zasadami:
- Prawo Potrójnego Powrotu (Threefold Law): "Cokolwiek uczynisz, dobrego czy złego, powróci do ciebie po trzykroć"
- Wikańska Rada (Wiccan Rede): "Czyń to, co chcesz, pod warunkiem, że Twoje czyny nie skrzywdzą nikogo" ("An it harm none, do what ye will").

Sekta

Sekta (od łac. secta - kierunek, droga, postępowanie, zasady, stronnictwo, nauka, od sequi - iść za kimś, postępować, towarzyszyć lub łac. secare, sectare - odcinać, odrąbywać, odcinać się od czegoś) - pierwotnie określenie grupy wyznawców, których poglądy religijne są przez tradycyjne Kościoły uznane za niezgodne z oficjalną, dominującą doktryną.
Podstawą klasyfikacji nowych ruchów religijnych jest to, do jakich istniejących religii nawiązują w swoich doktrynach.

Przyczyny i objawy opętania

Przyczyny
•Magia i wróżbiarstwo
•Okultyzm - poszukiwanie rzekomo zakrytej wiedzy, posługiwanie się tajemnymi mocami, ezoteryzm, gnoza, jasnowidztwo, telepatia, rozwijanie tzw. świadomości transcedentalnej poprzez medytacje (np. w jodze)
•Sekty - satanizm w różnych postaciach, kult diabła lub ciemnych mocy, podpisywanie cyrografów (paktowanie z diabłem),
•Zmiany świadomości - zmienianie stanów świadomości, manipulacje poprzez hipnozę, wyjścia poza ciało, słuchanie hipnotyzującej muzyki, muzyka sataniczna,
Objawy opętania, dręczenia lub zniewolenia
Praktykowanie choćby jednej z powyższych czynności może prowadzić do brzemiennych skutków. Mogą to być np.:

•depresja, popadanie w beznadzieję, niewiara, próby samobójcze,

•bóle głowy, brzucha, gardła czy pleców,

•nagłe wybuchy agresji i posiadanie dużej siły, zapadanie jakby w trans, utraty świadomości,

•niechęć do sacrum, do Boga, osób konsekrowanych, do rzeczy poświęconych (krzyży, różańców, obrazków, wody święconej), niemożność skupienia się na Mszy lub modlitwie, bluźnierstwa, awersja do sakramentów,

•posiadanie nadnaturalnych zdolności, jasnowidzenia, czytanie w myślach, znajomość rzeczy ukrytych, mówienie nieznanymi językami,

•dziwne stuki, hałasy, jakby przemieszczała się niewidzialna postać,

Rituale Romanum

Rytuał Rzymski (łac. Rituale Romanum) jest obszernym XVI-wiecznym dokumentem, zgodnie z którym do dzisiaj odprawia się egzorcyzmy. Zawarte są w nim modlitwy o uwolnienie, charakterystyczne gesty wykonywanie podczas tego sakramentalium, a także praktyczne rady dla egzorcystów.Rituale Romanum uczy, że egzorcysta powinien wierzyć w istnienie demonów bowiem tylko tacy mają siłę do walki z nimi. Na dowód przywołuje się te słowa: „Kiedy na zakończenie Modlitwy Ojcze nasz mówimy „ale nas zbaw ode Złego”, zło o którym mówi ta prośba, nie jest jakąś abstrakcją, lecz oznacza osobę, Szatana, Złego, anioła, który sprzeciwił się Bogu, a nie zło w ogólności” (KKK 2851). Papież Paweł VI powiedział o diable: „szatan jest przewrotny i prowadzi do zła... nie jest to tylko jeden demon, lecz przerażająca mnogość”.

Działanie demona:

Zwyczajne: Ten rodzaj polega na kuszeniu człowieka do złego, poprzez usiłowania mające doprowadzić do tego, aby człowiek oddalił się od Boga. Nie by przestał wierzyć lecz by przestał czynić. „Podczas moich 45.000 egzorcyzmów – opowiada z ironią jeden z włoskich księży – nigdy mi się nie zdarzyło spotkać ani jednego diabła, który by nie wierzył w Boga. Wierzyć – to jeszcze niczemu nie służy; należy raczej czynić to, co kazał nam czynić Jezus” (2,14-20; Mt 7,21).

Nadzwyczajne: To dzielone na 4 kategorie opętanie spowodować może wyjątkowe zaburzenia, czasami dzieje się tak z naszej winy, ale czasem także z winy innych.
Opętanie diabelskie (possessione) – diabeł wchodzi w ciało człowieka i manifestuje swą obecność poprzez gesty i słowa. W takim przypadku szatan nigdy nie może wziąć w posiadanie duszy.

Dręczenia diabelskie (vessazione) - jest to bardzo trudne do poznania gdyż często te choroby i udręki pochodzą od szatana, lecz w sposób pośredni, nie tak oczywisty, tak, że wydają się być spowodowane czynnikami naturalnymi. Dlatego często nie rozumiane przez biskupów i kapłanów, którzy najczęściej niewiele o tych sprawach wiedzą, zwracają się do magów szukając pomocy i wtedy problemy jeszcze bardziej się komplikują, gdyż oni są niefachowymi oszustami lub sługami ciemności (Rituale Romanum).

Posiadanie diabelskie – obsesja (ossessione) - w tym rodzaju zły atakuje psychikę i równowagę emocjonalną czym powoduje lęk, niepokój i niewiarę.

Nawiedzenia diabelskie (infestazione) - najrzadsze opętanie które dotyka miejsc i rzeczy. Katechizm pozwala ezgzorcyzmowć też opetane miesjca i rzeczy.

EGZORCYZMY

Egzorcyzm (łac. exorcismus) - obrzęd poświęcenia mający na celu uwolnienie człowieka, zwierzęcia, miejsca lub przedmiotu od wpływu złego ducha.
W Kościele katolickim egzorcyzmem nazywany jest obrzęd liturgiczny mający na celu usunięcie bezpośredniego wpływu Szatana na osobę ew. (rzadziej) zwierzę, miejsce lub przedmiot w formie opętania, dręczenia lub zniewolenia. Egzorcyzmy w Kościele katolickim należą do sakramentaliów.
Egzorcyzm uroczysty dokonywany jest wyłącznie w przypadku uznania za opętanie ściśle według Rytuału Rzymskiego. Dokonywać egzorcyzmów może wyłącznie biskup, lub kapłan przez niego wyznaczony (egzorcysta), po spełnieniu określonych w Rytuale warunków (między innymi wykluczenie choroby psychicznej).
Zwykle powtarza się egzorcyzm dwu albo trzykrotnie, do ustapienia objawów.
Wg teologii chrześcijańskiej, w parze z egzorcyzmem winno iść zerwanie z tym, co prowadziło do zniewolenia demonicznego, np. satanizmem(to do ciebie Pulpet xD), okultyzmem i jego różnymi formami.
Egzorcyzm zwykły - inaczej: egzorcyzm prosty - (tylko w formie modlitwy) może być odprawiony przez każdego wiernego, na mocy otrzymanego sakramentu chrztu, gdy istnieje podejrzenie wpływu demonicznego (np. silna pokusa, nękanie, niepokojenie). W egzorcyzmie zwykłym wierny zwraca się do Boga z prośbą o uwolnienie od wpływu demona, lub też do świętego (zwłaszcza do świętego Michała Archanioła i Maryi - apokaliptycznych zapowiedzi ostatecznej klęski Szatana) z prośbą o wstawiennictwo u Boga.

OPUS DEI

Tajemnicze objawienie Wróćmy do początków Opus Dei, uchodzącego za najbardziej zagadkową organizację w Kościele katolickim. Powstała ona w wyniku być może najbardziej tajemniczego objawienia w dziejach. Tak utrzymują nie tylko członkowie owej instytucji, lecz także Stolica Apostolska, która w akcie postulacyjnym procesu beatyfikacyjnego założyciela Opus Dei stwierdziła, że "Bóg polecił mu poświęcenie całego życia służbie Kościołowi przez rozwijanie nadprzyrodzonej rzeczywistości, nazwanej później Opus Dei". Trzeba jednak przyznać, że na powstanie takiej instytucji jak Opus Dei nie był przygotowany także sam Kościół. Prawo kanoniczne nie przewidywało bowiem istnienia struktury w kształcie, o jaki chodziło Escrivie. Stolica Apostolska, aby zakończyć spór wokół Opus Dei, postanowiła uregulować status Dzieła i podporządkowała je watykańskiej Kongregacji ds. Zakonów. To jednak, zamiast zażegnać konflikt, przyniosło kolejne nieporozumienia i oskarżenia wobec Dzieła, znów wysuwane głównie przez zakony. "Z uporem nalegano na to, by traktować nas jak zakonników, w związku z tym pytali się: dlaczegóż wszyscy nie myślą w ten sam sposób ? Dlaczego nie noszą habitu czy jakiejś odznaki ? W konsekwencji wyciągali wnioski, że stanowimy tajemną społeczność".

TEMPLARIUSZE

Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona (łac. Fratres Militiae Templi, Pauperes Commilitones Christi Templique Salomonis).
Zakon Ubogich Rycerzy Świątyni, czyli templariuszy powstał w 1118 roku (lub, jak sądzi część historyków, w 1119 lub dopiero w 1120 roku)Rycerze-zakonnicy zobowiązali się bronić pielgrzymów i chronić szlaki pielgrzymkowe.
Na czele Zakonu stał wielki mistrz, którego, większością głosów, wybierało kolegium złożone z trzynastu elektorów: ośmiu rycerzy, czterech serwientów i jednego kapelana. Wielkim mistrzem mógł zostać wyłącznie brat po ślubach zakonnych.Początkowo templariusze byli tylko strażnikami szlaków pielgrzymkowych, by następnie wraz ze swoim liczebnym wzrostem stać się jedną z ważniejszych stron militarnych w Outremer. Ten fakt był min. przyczyną opracowania nowej Reguły w języku francuskim, która szczegółowo omawiała również militarne aspekty życia zakonnego.Od XIII wieku templariusze działali także na obszarze współczesnej Polski.Jakie tajemnice moze kryc w swoich starych murach kosciolek w Kalkowie ? Byc moze wlasnie tutaj znajduje sie jesli nie caly to chociaz czesc legendarnego skarbu Templariuszy, skarbu spedzajacego sen z oczu tysiacom poszukiwaczy. Dawniej przypuszczalne miejsce ukrycia skarbu wiazano glownie z Francja, od niedawna bardzo powaznie bierze sie po uwage polnocne tereny Polski. Kto wie, czy nie warto spojrzec troche nizej, w kierunku poludnia i naszego Kalkowa. Jesli kosciolek w Kalkowie zbudowali naprawde Templariusze, ktorych teoretycznie nigdy tutaj byc nie powinno, to nie mozemy tego wykluczyc. Gdzie moglby znajdowac sie wspomniany skarb? z pewnoscia w obrebie kosciolka, najprawdopodobniej w podziemiach, ktorych oficjalnie kosciol w Kalkowie nie posiada. Oficjalnie tzn. nie sa takie znane, nie wiadomo gdzie mialoby znajdowac sie do nich wejscie.

Symbol zła

Pentagram - Każdy punkt przedstawia jeden z elementów wszechświata. Gwiazda symbolizuje ludzkość. Punktem szczytowym jest ludzkość sięgająca ku niebu punkty na dole to ludzkość stojąca okrakiem nad światem przyrody. Ten symbol umożliwia przywołanie złych duchów

Znak bestii - Znak szatana, bestii, antychrysta, wykonuje się na cztery sposoby. W ostatniej księdze Biblii, w Apokalipsie (rozdział 13), bestia została określona numerem 666. /

Głowa kozy - Symbolizuje rogatą kozę Mendesa, kozę ofiarną. Jest to jeden ze sposobów wyśmiania ofiary Chrystusa - Baranka, który został złożony w ofierze za grzechy ludzkości.

Odwrócony krzyż zwany krzyżem południowym - Wyśmiewa i odrzuca krzyż Chrystusa. Ten emblemat noszony jest przez wielu satanistów. Można go zobaczyć na szyjach niektórych muzyków rockowych oraz na okładkach płyt muzyki heavy metal.


Satanistyczne S lub złamane S - Przedstawia błyskawicę i oznacza „niszczyciela”. Noszone było przez członków siejących grozę nazistowskich oddziałów śmierci.


Udjat albo wszechwidzące oko - Symbol odnoszący się do Lucyfera - króla piekła. Oko jest na pół zamknięte i oznacza, że choć może ci się wydawać, że diabeł cię nie obserwuje, on to jednak czyni. Poniżej oka jest łza, ponieważ szatan płacze nad tymi, którzy są poza jego wpływami.

Swastyka lub połamany krzyż - Jest to starogermański symbol ognia. Używali go hitlerowcy - był znakiem ich ideologii. Noszony był na sztandarach, mundurach, na nawet godło Niemiec hitlerowskich zawierało swastykę. Po wojnie zrezygnowano z tego znaku.

CRUX

Krzyż (etymologicznie z łac. crux) – znak, kształt lub przedmiot w postaci dwóch linii przecinających się, na ogół pod kątem prostym. Jest jednym z najstarszych symboLi ludzkości znanym w większości starożytnych religii. Niemal w każdym zakątku ziemi odkryto przedmioty z tym znakiem. Zazwyczaj wiązano go jakąś formą kultu sił przyrody (ogień, słońce, życie) lub kultem fallicznym.

Rodzaje krzyży :ANCH Znany także jako krzyż egipski lub klucz Nilu. W starożytnym Egipcie był powszechnie występującym symbolem życia. Symbolizował słońce wypuszczające promienie. Z czasem nadano mu łacińską nazwę crux ansata ("krzyż z rączką") i stosowano go jako element chrześcijański.

CeltycKi
Czteroramienny krzyż wpisany w okrąg. Występuje na terenach niegdyś zamieszkanych przez Celtów, ale również w pozostałej części Europy. Bywa utożsamiany z przedchrześcijańskim krzyżem słonecznym.


Chi-ro
Krzyż złożony z dwóch liter greckich X (chi) i P (ro), od których zaczyna się słowo Chrystus (Χριστος). Znany też jako Chrismon (od "monogram Chrystusa") lub krzyż Konstantyna, ponieważ ten cesarz używał symbolu chiro jako swojego godła.


Grecki
Znany także jako crux immissa quadrata lub krzyż Pachomiusza. Wszystkie ramiona krzyża są równe. Jest to również jeden z najbardziej znanych symboli przedchrześcijańskich.

Hugenocki
Powstał w XVIII w. w południowej Francji jako znak wiary wyznawców kalwinizmu (hugenotów w czasie prześladowań religijnych. Współcześnie znajduje się w logo francuskiego Kościoła ewangelicko-reformowanego; jest także używany przez organizacje i wspólnoty kalwinistyczne w różnych krajach świata.

Jerozolimski
Jeden z najstarszych symboli chrześcijaństwa. Symbol Ziemi Świętej. Symbolizuje 5 ran Jezusa. Istnieją także inne interpretacje, np. cztery strony świata (małe krzyże) odkupione przez śmierć krzyżową Chrystusa (duży krzyż). W Cesarstwie Bizantyjskim i pierwotnym chrześcijaństwie był niejednokrotnie wpisywany w koło, które miało reprezentować wszechświat. Krzyż Chrystusa spinałby wtedy ekstremalnie oddalone od siebie niebo i ziemię, ludy i kraje. W czasie wypraw krzyżowych być może oznaczał cztery ważniejsze kraje katolickie biorące udział w wyprawach: Francję, Niemcy, i Anglię. Krzyż bywa też nazywany kosmicznym. Dzisiaj używany jest jako oficjalny symbol Kustodii Ziemi Świętej.

Liliowy
Krzyż liliowy powstał z połączenia krzyża greckiego i majuskuły M, oznaczającej imię Maryi. Był symbolem hiszpańskich zakonów rycerskich z Alcantary (zielony) i Calatravy (czerwony).

Lotaryński
Zwany też litewskim lub jagiellońskim. Używany w heraldyce. Przypomina krzyż patriarchalny, ale zazwyczaj jego poprzeczne ramiona są bardziej rozstawione w górę i w dół. Używany również jako symbol opieki nad chorymi na gruźlicę.

Łaciński
Znany też jako krzyż chrześcijański lub crux ordinaria (krzyż zwykły). Jest to najbardziej znany symbol chrześcijaństwa utożsamiany w kulturze Zachodu z narzędziem, na którym ukrzyżowano Chrystusa.


Św. Piotra
Odwrócony do góry nogami krzyż łaciński. Według legendy w ten sposób został ukrzyżowany św. Piotr. Współcześnie kojarzony z satanizmem.

Ważniejsze typy satanizmu

Kilka ważniejszych typów satanizmu:
1. satanizm podwórkowy, zwany pseudosatanizmem. inspirowany muzyką blackmetalową, zakładający bunt wobec wszystkiego, religii chrześcijańskiej w szczególności. Antyklerykalny - najczęściej łączy się z kultem Szatana. Ze względu na swą ostentacyjność często uważany za satanizm właściwy, bo najbardziej widoczny, co szkodzi całej religii ogólnie.
2. satanizm racjonalny - ateistyczny, Szatana traktujący wyłącznie jako symbol, ze spłyconą warstwą filozoficzną, nastawiony hedonistycznie. LaVey i Kościół Szatana reprezentują tą odmianę.
3. satanizm okultystyczny (na przykład Świątynia Seta). Tutaj Szatan (niekoniecznie pod tym imieniem) traktowany jest osobowo, a sfera sacrum istnieje i można się z nią kontaktować oraz ją wykorzystywać.
Pomiędzy nimi znajduje się multum pośrednich wariacji na temat satanizmu.

Podsumowując: satanizm nie jest religią. Nie jest ideologią. Satanizm jest drogą życia i niestety, nie ma łatwego sposobu na jego poznanie, nie ma jednej definicji - słowa "jestem satanistą" oznaczają jedynie to, że jeśli chcesz poznać, co to oznacza w konkretnym przypadku musisz o to zapytać. A odpowiedź jest ważna tylko w tym jednym przypadku - to jest cecha wyróżniająca satanizm spośród innych religii/ideologii/postaw... Dlatego za prawomocne uważamy twierdzenie, że "satanizm jest jeden". Satanizm jest jeden - tylko za każdym razem wyraża się inaczej.

Inne Książki LaVey'a - Współczesna Czarownica

Jak wyglądają współczesne czarownice? Czym posługują się w swoich czarach? Skąd czerpią swój urok? We Współczesnej czarownicy Anton Szandor LaVey, "czarny papież",obnaża tajniki sztuki czarnoksięskiej, wprowadzając czytelników do cudownej krainy ludzkich zmysłów. Opisuje dwanaście typów osobowości i odpowiadające im pierwiastki demoniczne, których rozpoznanie jest kluczem do zrozumienia swojej ukrytej natury. Udziela wskazówek, dzięki którym można rozbudzić w sobie odpowiedniego demona, oczarowując wybrane przez siebie osoby. Współczesna czarownica to książka dla kobiet, które chcą mieć większą kontrolę nad swoim życiem, oraz dla mężczyzn, którzy pragną odkrywać tajniki kobiecości. To niebezpieczna książka, ponieważ znajduje się w niej wszystko to, co chcielibyście wiedzieć o uwodzeniu, ale również to, czego wolelibyście się nie dowiedzieć.

Miłość i nienawiść - Biblia Szatana

Satanizm reprezentuje przychylność dla tych, którzy na to zasługują, zamiast marnowania miłości na niewdzięczników! Nie możesz kochać wszystkich, śmieszne nawet sądzić, że możesz. Jeżeli kochasz wszystkich i wszystko - tracisz swoją naturalną zdolność dokonywania selekcji, stając się marnym znawcą charakterów i wartości. Jeżeli czegoś używa się zbyt swobodnie, traci swoje prawdziwe znaczenie. Dlatego satanista wierzy, że powinieneś kochać mocno i bez granic tych, którzy na to zasługują, ale nigdy nie wolno ci nadstawiać drugiego policzka! Miłość jest jedną z najsilniejszych ludzkich emocji, drugą jest nienawiść. Zmuszenie się do odczuwania zbiorowej miłości trzeba uznać za bardzo nienaturalne. Jeśli próbujesz kochać wszystkich, mniejszym uczuciem darzysz tych, którzy zasługują na twoją miłość. Z kolei tłamszona w sobie nienawiść może doprowadzić do wielu psychicznych i emocjonalnych dolegliwości. Poprzez poznanie sposobów rozładowania uczucia nienawiści w stosunku do tych, którzy na to zasługują, oczyszczasz się z owych jadowitych emocji i nie musisz wyładowywać swojej tłumionej nienawiści na tych, których kochasz. Nie było dotąd w historii świata żadnego wielkiego społecznego ruchu "miłości", który nie odpowiadałby za wymordowanie niezliczonej ilości ludzi; musimy przyjąć, że dowodzi to najlepiej, jak bardzo ich kochali! Każdy hipokryta, jaki kiedykolwiek stąpał po ziemi, zawsze miał kieszenie wypełnione po brzegi miłością! Każdy faryzeuszowski religijny autorytet twierdzi, że kocha swoich wrogów, mimo że gdy ktoś wyrządzi mu krzywdę, pociesza się myślą, iż "Bóg ich pokara". Zamiast przyznać wobec samego siebie, że jest w stanie nienawidzić swoich wrogów i traktować ich w sposób, na jaki zasługują, mówi: "W imię Pana, pójdę" i "pomodlę się" za nich. Dlaczego mamy upokarzać się i poniżać przez dokonywanie takich niewłaściwych porównań? Satanizm zawsze był traktowany jako synonim okrucieństwa i brutalności. Stało się tak dlatego, że ludzie nie są w stanie stanąć tworzą w twarz z prawdą - a prawda wygląda tak, że nie wszystkie ludzkie istoty są łagodne i kochająe. Skoro to właśnie satanista przyzanje, że zdolny jest zarówno do miłości, jak i nienawiści, uważa się go za osobę pełną nienawiści. Tymczasem rzecz należałoby ując inaczej: ponieważ jest on zdolny do dawania upustu swojej nienawiści za sprawą zrytualizowanej ekspresji, jest on o wiele bardziej zdolny do miłości - do najgłębszego rodzaju miłości. Dzięki uczciwemu rozpoznaniu obu tych uczuć i opowiedzeniu się i za odczuwaną przez niego miłością, i za nienawiścią, nie występuje zjawisko mieszania ich obu. Nie posiadajac zdolności doświadczania jednego z tych uczuć, nie możesz w pełni doświadczyć drugiego.

666

Liczba Bestii - liczba zapisana w Księdze Apokalipsy: Tutaj wchodzi w grę mądrość: Kto ma rozum, niech obliczy liczbę bestii, bo jest to liczba człowieka; a liczba jej — sześćset sześćdziesiąt sześć.Zwykle jednoznaczne z liczbą 666 (choć czasem także z 616), a odnoszące się do jednej z postaci księgi - Bestii (uosobienia Szatana). 666 to w teologiach większości wyznań chrześcijańskich zaprzeczenie boskiej doskonałości ("boskie cyfry" to 1, 3 i 7).

Inwokacje & Klucze Henochiańskie

INWOKACJA DO SZATANA
In nomine Dei nostri Satanas Luciferi excelsi!W imię Szatana, Władcy ziemi, Króla świata, nakazuję siłom Ciemności obdarzyć mnie swoją Piekielną mocą!Otwórzcie szeroko bramy Piekła i wyjdźcie z otchłani, aby przywitać mnie jako swego brata (siostrę) i przyjaciela!Obdarzcie mnie zaspokojeniem, o którym mówię!Przyjąłem wasze imię jako część samego siebie! Żyję jak zwierzę na polu radujące się swoim cielesnym życiem! Obdarzam łaską sprawiedliwych i przeklinam zepsutych!Na wszystkich Bogów Piekła - rozkazuję, aby stały się rzeczy, o których mówię!


Klucze Henochiańskie stanowią ważny fragment czwartej księgi Biblii Szatana, zatytułowanej Woda - Księga Lewiatana - Gniewne Morze. Napisane w języku henochiańskim, stanowią ważny, wręcz niezbędny element obrzędów satanistycznych, których przebieg został opisany we wcześniejszych rozdziałach biblii.
Kluczy jest dziewiętnaście. Stanowią one część deklaracyjną - wstępną rytuału, manifestację woli osób w nim uczestniczących.
Język enochiański (enochijski, henochiański, henochijski, enochicki, henochicki, enoicki) – język okultystyczny, spopularyzowany w XVI w. przez Johna Dee i Edwarda Kelleya – zdaniem niektórych przekazany im przez anioły, częściej uznawany za język sztuczny. Cechuje go bardzo rzadkie występowanie tych samych słów co podważa tezę iż zawiera jakieś konkretne treści. Język wykorzystywany był przez dr. Dee i Kelleya w inwokacjach, które intonowali przed wróżeniem.

Świątynia Seta

Świątynia Seta
Główna religia
Satanizm

Czas założenia
1975

Wyznanie macierzyste
Kościół Szatana

Świątynia Seta (ang. Temple of Set) - jeden z ruchów satanistycznych.

Okoliczności powstania Świątynia Seta powstała w wyniku schizmy w Kościele Szatana w 1975. Założyciel ruchu Michael Aquino, były podpułkownik armii amerykańskiej, wszedł w konflikt z ówczesnym przywódcą kościoła Szandorem LaVeyem. Aquino nie zaakceptował pomysłu sprzedawania tytułu kapłańskiego. Miał rzekomo objawienie, że czas szatana przeminął, a nadszedł czas księcia Ciemności, czczonego pod prawdziwym imieniem Set.
Początkowo sekta składała się z 28 członków. Obecnie w USA ta grupa jest liczniejsza niż ruch, z którego powstała.

Charakterystyka wiary Filozofię Świątyni Seta można podsumować jako "oświecony indywidualizm"- samodoskonalenie poprzez edukację, eksperymentację i inicjację
Ruch odwołuje się do wierzeń staroegipskich. Twierdzi, że Set - bóg wojny zabił Ozyrysa - boga odrodzenia. Set uosabiany jest jako inna postać Szatana. Grupa oddaje mu cześć przez ryty, mające rodowód magiczny.
Doktryna setyjczyków jest bardziej spójna i konsekwentna niż doktryna LaVeya, gdyż była bezpośrednio wzorowana na naukach gnostyków.
Najbardziej zorganizowaną filią Świątyni Seta jest jej brytyjska odmiana, kierowana przez Davida Austina. Ten były mormon utrzymuje stałą łączność z centralą za pomocą poczty elektronicznej; pracuje w "świątyni" zaaranżowanej w garażu wyłożonym czarnym dywanem, w którym znajduje się ołtarz przyozdobiony czarnymi świecami i plastikową czaszką. Członkowie Świątyni Seta twierdzą, że magia jest niebezpieczna, a fakt, że się nią zajmują, wywyższa ich ponad inne organizacje. Chcą jednak pozostać w zgodzie z prawem, dlatego odcinają się od składania ofiar z ludzi lub zwierząt, chociaż Austin przyznaje: "Istotnie, mamy pewien obrzęd, w którym poleca się wampirowi, by wyssał z kogoś krew, ale chociaż jest to bardzo barwny obrzęd, nic dla mnie nie znaczy i nie stosuję go. Bywam zły na ludzi, ale nigdy nie na tyle, że mógłbym patrzeć, jak ktoś umiera."

Church of Satan

Kościół Szatana - najstarsza satanistyczna grupa wyznaniowa, założona w nocy z 30 kwietnia na 1 maja 1966 r. (data symboliczna - naprawdę Kościół Szatana zaczął formować się pod koniec roku) w USA przez Antona Szandora LaVey'a.
Kierownictwo Kościoła Szatana stanowią Rada Dziewięciu, Wysoki Kapłan i Wysoka Kapłanka. Jego siedziba znajduje się w San Francisco.
Członkiem Kościoła Szatana zostaje się po listownym zarejestrowaniu, którego koszt wynosi 200 dolarów. Kapłanem można zostać jednak tylko z mianowania Rady Dziewięciu.Kościół Szatana liczy obecnie ok. 10 000 członków, głównie w USA. Obecnie najwyższym kapłanem Kościoła Szatana jest Peter H. Gilmore.
Oficjalna strona Kościoła Szatana - http://www.churchofsatan.com/home.html

Autor Biblii Szatana

Anton Szandor LaVey lub la Vey (właśc. Howard Stanton Levey; ur. 11 kwietnia 1930 w Chicago, zm. 29 października 1997 w San Francisco) - założyciel i najwyższy kapłan Kościoła Szatana.LaVey spędził większość swojego życia w San Francisco (Kalifornia). Jego rodzina pochodziła z Węgier. W młodości m.in. był opiekunem zwierząt cyrkowych, organistą, a następnie fotografem policyjnym. Mając 18 lat; studiował okultyzm i uczył się hipnozy.Według LaVeya Szatan jest raczej ciemną, ukrytą siłą natury odpowiedzialną za bieg ziemskich spraw, siłą, której nie potrafi wyjaśnić ani nauka, ani religia; jest duchem postępu, inspiratorem wszystkich wielkich ruchów, które wniosły wkład w rozwój cywilizacji i postęp ludzkości. Jest duchem buntu wiodącego do wolności, ucieleśnieniem wszystkich herezji, które prowadzą do wyzwolenia.Zmarł na zapalenie płuc.

Biblia Szatana

Biblia Szatana (ang. The Satanic Bible) to wydana w 1969 roku przez Antona Szandora La Veya książka, stanowiąca wykład filozofii i praktyki satanistycznej.
Biblia Szatana składa się z czterech ksiąg.
Piekielna diatryba, nazywana inaczej Księgą Szatana, opisuje w formie poematu to, co przedstawia sobą satanizm i jego nauki.
Księga Lucyfera, zawiera dwanaście esejów, których tematyka rozpoczyna się od Boga, a kończy na życiu pozagrobowym.
Księga Beliala, zawiera pięć podrozdziałów, których główną tematyką jest magia. Mimo iż cała Biblia Szatana traktuje o magii i okultyzmie, ten rozdział jest najbardziej z nią związany.
Księga Lewiatana, zawiera dokładne opisy rytuałów, spis imion piekielnych, inwokacje oraz tzw. klucze henochiańskie, służące do odprawiania rytuałów. Do spisania ich, użyto języka henochiańskiego, sztucznego języka powstałego w XVII wieku. Jest to zbiór wyrazów o odpowiednim brzmieniu, które mają na cel wywołać w odbiorcy nastrój grozy i tajemnicy. Nauki w Biblii Szatana Biblia Szatana jest książką mającą na celu uświadomienie ludziom, że ich postawa wobec kościoła chrześcijańskiego jest błędna. LaVey nie chce wpajać zasad satanizmu, tylko pokazać, że człowiek wielokrotnie popełnia błędy, oddaje się rozpuście, potem zaś tłumaczy to Bogu, następnie znów oddając się rozpuście. Książka ta pokazuje, że satanizm nie jest wiarą pełną brutalności i krwi, lecz oddaniem się pokusie cielesności; nie miłowania wrogów, lecz dbania o swój własny honor (piąte twierdzenie satanizmu: Szatan reprezentuje zemstę zamiast nadstawiania drugiego policzka!).